Isang Pangarap na Nais Abutin

Isang pangarap na nais abutin

Para sa pamilya ko ako’y nananalangin

Pangarap na abo’t langit ang tingin

Pangarap na makapag-aral sa magarbong paaralan, upang magkaroon ng maliwanag na kapalaran

Pangarap na makatira sa isang maaliwalas na bahay, na sadyang sa kathang-isip lamang taglay

Pangarap na magkaroon ng desenteng trabaho

Pangarap na magkaroon ng lupaing maaararo

Pangarap na mabisto sa husay at talento

Pangarap na mailathala ang buong pagkatao

Pangarap na yumaman at manalo sa laban

Manalo sa laban ng masaklap na kahirapan

Pangarap na hinanap sa bawa’t sulok ng probinsiya

Sa hilaga, sa timog, sa kaunluran, at silangan

Pangarap na hinahanap nasa maynila lang pala

Sa maynila lang pala matutuklasan ang malawak na kinabukasan

Sa mumunting maynila napagtanto ang maraming ginto

Maraming ginto na dala ng pagbukas ng maraming pinto

Ang mga pintong ito’y simbolo ng mga oportunidad, mga oportunidad na tutulak sa ating pag-uunlad

Ngunit, paguunlad nga ba ang tawag kapag iilan lamang ang pinapalad?

Paguunlad nga ba ang tawag kung tanging maynila lamang ang umuusad?

Paguunlad nga ba ang tawag kung dalawang milyon lamang sa isang daang milyong katao sa bansa ang siyang nakakalakad?

Paano natin masasabing nag-uunlad ang pilipinas kung iilang bahagi lang nito ang nakakalikas?

Ito’y hindi makatarungan at hindi magandang ngalan

Ang sabihing lalabanan ang paghihirap ng walang nakakalap?

Walang nakakalap na tamang solusyon sa mga problemang bugtung-bugtong ang mga kondisyon

Paano nga naman malalabanan ang kahirapan kung yaong mga mayayaman ay patuloy na yumayaman at yaong mga mahihirap ay patuloy na humihirap?

Paano nga ba matatapos ang pagtitiis kung ang sariling pagkatao ay hindi kinikilatis?

Paano na lang babangon sa hirap kung pilit ninanakaw pag mamayari ng mga pilipinong gumagalaw?

Silang gumagalaw para magkaroon ng bigas

Silang gumagalaw para maibsan ang dahas

Silang gumagalaw para lang makatakas

Makatas sa pagkalito sa mga pampublikong patotoong hindi naman totoo

Litong-lito sa mga sinasabing “kayo ang boss ko” at ito ang “daang matuwid” na hindi man lang nararamdaman ng mga tunay na mamamayan

Nasaan ngayon ang pag-uunlad na sinasabi nilang tayo’y naging mapalad?

Kung ang kaibuturan, kung ang puno’t-dulo, kung ang pagkasarinlan ay pilit lang nilang binabaliktad?

Narito ngayon ang pag-asa

Ang pag-asa na hindi dala ng mga pulitikong tila mga binatang artista

Ang pag-asa na hindi dala ng mga pulitikong tila mga bulaang propeta

Ang pag-asa na hindi dala ng mga pulitikong tila mga bihasang atleta

Narito ngayon ang tunay na pag-asa

Ang tanging pag-asa

Ang nag-iisang pag-asa na makakamtan lamang kung tayong lahat ay magkaka-isa bilang isang pilpinas, bilang isang bansa, bilang isang bayan, bilang isang kalipunan, bilang isang malaking pamayanan na puno ng pagmamahalan

Isang malaking batalyon kung saan disiplina ang siyang kampyon

Isang silanganan kung saan pag-ibig sa tinubuang lupa ang siyang kapalaluan

Isang sambayanan kung saan walang nag-iisa

Walang mayaman o mahirap dahil san ka man pumunta’y pantay-pantay ang mga magiginhawang pagkakataon at walang mga pinipiling kampon

Isang kapuluan kung saan walang nag-iisa dahil naitigil na ang karumal-dumal na paglalakbay

Na ang luzon, visayas at mindanao ay hindi tatlong islang magkakalayo, kundi tatlong islang magkakadikit dala ng mga makabagong transportasyon na malakas ang kapit

Isang masinsinang tahanan kung saan walang nag-iisa dahil lahat tayo ay nagkaka-isa, dahil iisa lamang ang ating lahi at iisa lamang ang ating diyos na naghahari

Isang pangarap na nais abutin

Isang pangarap na aabutin ano man ang kailangang gawin

Umalis man ng probinsya

Malayo man sa pamilya

Mawalay man tuwing bagong taon o pasko

Mawala man sa graduation ni bunso

Ako’y isang anak lamang na nangangarap para sa mga magulang kong angkin

Isang anak na nangangarap na maibangon ang pamilya kong dinggin

Isang pangarap na nais abutin

Isang pangarap na sana’y hindi na makulong sa aking mga sulatin.